Sa panahong patuloy na bumibigat ang gastusin ng pamilyang Pilipino, bawat hakbang na nagbubukas ng pinto sa mas murang bilihin ay dapat kilalanin at bantayan. Ang muling pagpapalawak ng Philippine Postal Corporation (PHLPost) ng 45 pang Kadiwa ng Pangulo store sa iba’t ibang panig ng bansa ay malinaw na indikasyon na may saysay pa rin ang serbisyong publiko kapag isinabuhay nang maayos.
Ang Kadiwa ng Pangulo, pangunahing programa ni Pangulong Ferdinand Marcos Jr., ay hindi lamang simpleng pamilihan ng murang bigas, gulay, karne at isda. Ito’y sagot sa mga pamilyang araw-araw na sumasalang sa tanong: sapat ba ang kita para sa mesa? Sa pagbibigay ng PHLPost ng lugar at lohistika, at ng Department of Agriculture ng maayos na suplay, nagiging tulay ang estado sa pagitan ng magsasaka at mamimili—inalis ang mapanirang patong ng mga middleman na matagal nang nagpapataas ng presyo.
Sa Manila Central Post Office, araw-araw na nakikita ang epekto: mas mahabang pila, mas maraming nabubusog, mas maraming magsasakang may kita. At sa bawat kaban ng bigas na P20 kada kilo, may pamilyang nakahinga nang maluwag. Ngunit habang positibo ang mga balita, nararapat ding magbantay ang publiko. Ang mga ganitong programa ay madalas nagiging simbolo lamang kung hindi maayos ang pagpapatupad: sapat ba ang suplay sa mahihirap na bayan, hindi lang sa kabisera? Paano matitiyak na tuloy-tuloy ang sariwa at murang produkto kung kulang ang suporta sa mga magsasaka?
Hindi maikakaila na sa bawat pamilyang nakabibili ng murang bigas, may panandaliang ginhawa; sa bawat magsasakang direktang nakakabenta, may dagdag na pag-asa. Subalit ang tunay na layunin ng food security ay higit pa rito—dapat may malinaw na plano para sa lokal na produksiyon, irigasyon, imbakan, at modernong teknolohiya. Ang Kadiwa ay hindi dapat manatiling pansamantalang lunas; dapat itong maging daan tungo sa matibay at pangmatagalang pagbabago sa sektor ng agrikultura.
Kinikilala natin ang pagsusumikap ng PHLPost na gamitin ang kanilang imprastruktura sa kapakanan ng bayan. Ngunit habang binibigyan natin ng papuri, dapat din tayong maningil ng pananagutan. Ang programa’y dapat regular na sinusuri: sapat ba ang kalidad, pantay ba ang distribusyon, at tunay bang nararating ang mga pinaka-nangangailangan? Ang bayan ay nangangailangan hindi lamang ng abot-kayang pagkain ngayon, kundi ng katiyakan ng suplay at kaunlaran bukas.
Kung maisasakatuparan ito nang may malasakit at husay, ang bawat selyo, bawat post office, ay magiging simbolo hindi lamang ng sulat at serbisyo, kundi ng pag-asa at katarungan sa pagkain. Sa Kadiwa ng Pangulo, may pagkakataon tayong ipakita na kayang magtulungan ang gobyerno at mamamayan upang tunay na malabanan ang gutom at kahirapan.(Grace Batuigas)
